Operatie en uitslag
Op 7 september word ik
borstsparend geopereerd. Tegelijkertijd wordt de schildwachtklierprocedure
uitgevoerd. Daarmee wordt gekeken of er uitzaaiingen zijn in de lymfeklieren. De
nacht van tevoren slaap ik in het ziekenhuis. ’s Ochtends vroeg staat mijn
vriend alweer aan mijn bed. Hij kan meelopen tot aan de deur van de
operatiekamer. Ik ben heel rustig, want een half uur ervoor heb ik een
kalmeringspil gekregen. Ik word op de operatietafel gelegd. Het laatste dat ik
meemaak is dat er iets misgaat met het aanbrengen van het infuus. Ik zie een
grote bloedvlek op een witte ondergrond verschijnen. Ik weet dat het mijn bloed
is, maar het deert me niet. Ik zie de lampen boven de operatietafel nog, maar
ben dan weg. Tijdens de operatie kunnen ze mijn schildwachtklier niet
lokaliseren, zodat er een klompje lymfeklieren wordt weggenomen. Ik word wakker
in de verkoeverkamer. Het is er druk en chaotisch. Het duurt een tijdje voordat
ik helemaal bij kennis ben en mijn ogen open kan doen. Door de drain in mijn
oksel trek ik de conclusie dat er daar uitzaaiingen zijn gevonden. Dat idee
wordt bevestigd omdat twee verpleegkundigen aan mijn hoofdeinde over een
okselkliertoilet praten. Ik raak in paniek en begin te huilen. Niemand weet wat
en pas na drie kwartier word ik naar de afdeling teruggebracht. Mijn vriend
staat buiten de verkoeverkamer te wachten. Hij zegt dat er pas over tien dagen
duidelijkheid is over uitzaaiingen. In totaal ben ik maar drie dagen in het
ziekenhuis.
Op 16 september hoor ik na vijf kwartier wachten van de
chirurg dat er niets is gevonden in de lymfeklieren en dat de snijvlakken van
de tumor schoon zijn. Ik heb nauwelijks tijd om opgelucht te zijn. Mijn kanker
blijkt agressief (graad 3, groeifactor her2neu+++) en hormoongevoelig. Ook
gezien mijn jonge leeftijd wordt mij sterk aangeraden om chemotherapie en hormoontherapie te volgen.
Dat kan wel gevolgen hebben voor mijn vruchtbaarheid. Mijn vriend en ik willen
graag een kind: dat kunnen we in ieder geval voorlopig vergeten. Ik moet de
hormoontherapie ten minste twee jaar volgen; al die tijd kan ik niet zwanger
worden. Daarna is het nog maar de vraag of ik niet postmenopauzaal en dus
onvruchtbaar ben geworden. Ook krijg ik te horen dat het zeker is dat ik door
de chemokuren mijn haar zal kwijtraken.
In de tussentijd ben ik na de operatie redelijk snel
weer opgeknapt. Mijn litteken ziet er mooi uit. Mijn borst heeft nog dezelfde
vorm als voor de operatie. Het litteken in de oksel doet het meeste pijn. Het
is moeilijk om boven mijn hoofd te reiken. Ik doe de oefeningen die het
ziekenhuis voorschrijft. Na anderhalve maand is dit voorbij. Mijn borstwond
blijft veel langer pijn doen: er zit nu immers een gat in mijn borst dat zich
moet opvullen.